دانشگاه علوم پزشکی تهران

قدمت استفاده از گياهان و داروهاي طبيعي به ابتداي خلقت انسان برمي گردد. بشر براي رفع آلام خود همواره مهمترين ابزاري که در اختيار داشته، مواد موجود در طبيعت بوده است و اين روند هم اکنون نيز با تمام پيشرفت تکنولوژي ادامه دارد. اوج گيري دانش بشري در امر تحقيقات و به دنبال آن ساخت داروهاي پر قدرت شيميايي موجب غفلتي چند از مقولۀ گياهان دارويي و طب سنتي گرديد. اما ظهور عوارض جانبي شديد داروهاي شيميايي و شيوع بيماريهاي سخت علاج نظير بيماريهاي خود ايمني و... موجب روي آوري مجدد مردمان به مکاتب ديگر درماني گرديد. به طوري که اهميت اين موضوع براي سازمان بهداشت جهاني نيز پوشيده نماند و پروتکلي براي ساماندهي طب هاي مکمل و جايگزين به تصويب اين سازمان در سال 2000 ميلادي رسيد.در کشور ما نيز از آنجا که طب سنتي، داروهاي گياهي و طب مكمل واژه هايي هستند كه سالهاست در نظام سلامت ما حضور گنگ و نامشخصي دارند و نياز به ساماندهي آنها احساس مي شد و از طرف ديگر در روند پيشرفت هاي جهاني پيروي از رهنمون هاي سازمان بهداشت جهاني امري اجتناب ناپذير مي نمود، مقدمات راه اندازي و تصويب رشته طب سنتي در سال 1385 در وزارت بهداشت فراهم گرديد. چهار دانشگاه علوم پزشکي تهران، علوم پزشکي شهيد بهشتي، علوم پزشکي ايران و شاهد براي جذب دانشجو اعلام آمادگي کردند. با حمايت رئيس دانشگاه علوم پزشکي تهران جناب آقاي دکتر لاريجاني نخستين دانشکده طب سنتي ايران در دانشگاه علوم پزشکي تهران در سال 1386 افتتاح شد. اين واقعه برگ زريني گشت که به گفته بسياري از صاحبنظران، مجوز ورود تفکرات ابن سيناها و رازي ها پس از سالها به دانشگاههاي علوم پزشکي گرديد.